Pain in the ass

Tegen alle verwachtingen in leef ik nog! Als vrienden en familie had ik van jullie toch wel wat betere zorg voor mij verwacht. Als ik zeg dat ik 140 km ga fietsen en dat ik dan geen een reactie krijg van 'Goh zou je dat wel doen?'. Nee nee jullie laten mij gewoon gaan, pffj!

Nou eens kijken waar we gebleven waren. Afgelopen week is er niet veel spannends meer gebeurd. De experimenten die ik heb gedaan hebben vrij weinig opgeleverd dus dat was balen. Wel heb ik eindelijk een gesprek gehad met mijn begeleidster. Die was afgelopen donderdag weer terug. De data zag er inderdaad niet goed uit, maar nu hebben we dingen doorgesproken die nog gedaan moeten worden. Dus nu maar hopen dat dit wel lukt -ondanks Murphys law! Vrijdag na het werk hebben Susan en ik onze fietsen gehuurd. Goh wat waren we toen nog enthousiast! Stevige fietsen, een helm, plus een zakje met bandenplak spul voor als we problemen zouden krijgen. Hoppaakee op de fiets door de stad. Ooh wat gingen we snel en we zeiden nog: dat we dit niet eerder hebben gedaan! We waren beiden ook heilig overtuigd dat onze trip een groot succes zou worden..
Zaterdagochtend om 7 uur opgestaan, alle spulletjes gepakt, het was een heerlijke dag. Voldoende voedsel gepakt en natuurlijk alle slaapspullen ook meegenomen. Voor het eerst dat mijn trekkersrugzakje echt goed te pas kwam. Om 8 uur hadden Susan en ik afgeproken op ons vaste kruispunt. Daar waren de eerste tekenen ook al.. We stonden op het punt om te vertrekken maar Susan wilde nog graag een 'start' foto hebben. Dus aan een vreemde man die net de krant buiten wilde pakken gevraagd of hij niet een foto van ons kon nemen. Hij bleek 'ook' een echte fietser te zijn en probeerde ons te ontmoedigen. Hij dacht dat er geen fietsroute was, of dat we over de snelweg moesten of als er wel een route was dat dit alleen maar industrie uiterlijk zou hebben. Hij had zelf nog vele andere veelere mooiere routes.. Denk maar niet dat ik nog op een fiets stap, was als ik weer terug in Nederland ben! Maar goed wij hadden via Google maps onze route uitgepland, wij zouden er wel komen.. Na onze foto sessie dan ook echt vertrokken. Het verliep nog allemaal goed en al snel fietste we langs het water. Het was lekker weer, de fiets fietse goed en Susan en ik hadden er lol in. Om 10 uur de eerste pauze genomen, de billetje begonnen al wat pijnprikkeltjes door te geven, maar nog niks ernstigs. Het weer zag er nog goed uit en na een gezond fruitje konden we dan ook weer de weg op. Al snel kwamen we erachter dat er een route aangegeven stond die ons naar Niagara zou brengen en die zoveel mogelijk door parken en mooie gebieden zou gaan. Dus die braaf gevolgd, voor de lunch kwamen we al bij een bord aan dat Niagara nog 'maar' 79 km was. Oooh we gingen als een speer! Rond half 1 in Oakville gestopt een kleinere stadje wat aan Toronto Greater Area gekleefd zat. Hier begonnen de eerste zorgen van mij toch al wel, want we waren volgens ons printje nog niet op de helft en het was al half 1. Maar Susan wuifde dat weg, 80 km geen zorgen halen we hendig! Na goed, wij lekker op een terasje gaan zitten, en lunch besteld. Hadden ze natuurlijk de verkeerde bestelling doorgegeven, waardoor ik het verkeerde eten kreeg. Dat gezegd en daarna kreeg ik mijn bestelde maaltijd gratis. Dit maar gevierd met een ijsje als toetje. Rond half 2/2 uur de fiets weer op. De eerste tekenen van zadelpijn hadden we nu toch al wel gehad. Dat je kont zeer doet van op het zadel zitten, niet lang na onze stop volgde de tweede en derde fase van zadelpijn. Namelijk het niet meer van je zadel af willen gaan omdat op en af stappen nog meer zeer doet aan je kont. Plus het vermijden van alle hobbels, kuilen en andere oneffenheden in de weg omdat het dan net voelt alsof iemand hard tegen je blauwe billen aan schopt. Tegen 4-en kwamen we bij de brug (het halverwege punt volgens Google maps). Voorzichtig tegen Susan gezegd dat we al 8 uur hadden gefietst, en dus nog 8 uur zouden moeten.. Maar nee ook dit was niet waar, we waren er bijna. Ook prima, het ging weer lekker we zaten namelijk in fase 4 van zadelpijn en dat is pure gevoelloosheid! Eenmaal voorbij de brug kwamen we een bord tegen dat we nog 60 km moesten.. Dat was toch nogal ver, aangezien we dan de laatste 2.5 uur fietsen maar 20 km waren opgeschoten. Ach dat kon toch niet waar zijn!! Dus niks van aangetrokken en weer verder getrapt. Na een goede rit, waar we allebei nog steeds veel lol in hadden begon het tegen 6en echt zwaarder te worden. De route was niet zo mooi, het fietste niet zo lekker we zaten in fase 5 van zadelpijn; waar alles gewoon voort zeer doet. De route bracht ons eindelijk door een rustige straat en daar even gepolst hoe ver de watervallen nog waren.. Ooh maar 20 minutjes met de auto, dus zo ongeveer 1.5-2 uur met de fiets! Nou dat konden we nog wel! Ruim een uur later waren we enigsinds verdwaald, en stonden we op ons kaartje te kijken. De billen branden voort en af en toe moest er staand gefietst worden om nog vooruit te komen. Bij onze kaart-kijk-stop kwamen er 2 fietsers voorbij en die vroegen of we hulp nodig hadden (na 11 uur fietsen zie je er niet zo goed meer uit :P). Dus het verhaal uitgelegd en hun zeiden dat de watervallen minimaal nog 2 uur fietsen was.. Dan zou het tegen 9'en zijn voordat we er waren, en ik had vrij weinig zin om alles nog in het donker te gaan zoeken. Ja ja ik heb nog wel enigsinds verantwoordelijkheids gevoel! Dus die fietsers boden aan dat we met hun mee mochten fietsen naar hun huis en dan zouden ze onze fietsen achterin de pick up laadden en ons naar ons hostel brengen. Hier hebben we dan ook maar gebruik van gemaakt! Hun huis was nog 1.5 uur fietsen, eenmaal daar was de batterij echt aardig op. Plus begon het ook al te schemeren. Ze hadden water en wat kaas voor ons om wat op te knappen en toen zijn we in de auto gestapt en waren we 20 minuten later in het hostel! Iets wat ons op de fiets nog minimaal 1.5 uur had geduurd! Snel spullen gedumpt, de mensen bedankt en het stadje ingelopen. Nog wat gegeten en naar de watervallen gelopen. Het was alleen super mistig dus er was totaal niks te zien. Kon me op dat moment ook niet super veel schelen, ik was op! Het stadje zelf was nog helemaal levend. Het deed me denken aan Las Vegas-al ben ik daar nog nooit geweest.. Veel casino's, veel te veel flikkerende lampjes, uit elk gebouw komt geluid, 6 wassenbeelden museum, ander gok tenten en kermis attractie's! Terug in het hostel nog maar snel gedouched voordat we het bed indoken. Ik voelde me zo goor als de 5e werchter dag en ik had geeneens snoetepoetsers bij! Met mijn haar nog in een handdoek gerold in slaap gevallen. Op mijn buik natuurlijk, want mijn hele zit gedeelte deed zeer, maar dan ook echt zeer!
De volgende ochtend, hadden ze vers ontbijt bij het hostel! Zelf gebakken muffins-hmmmm dat ging er goed in. Ook de hostel eigenaar gesproken, bleek er ook een ander groep uit Toronto hiernaarte gefietst te hebben. Alleen die waren met z'n 6en en 3 hadden het maar gehaald. Die 3 hadden 16 uur lang gefietst en die andere 3 waren na 13 uur net zo ver als wij gekomen en hebben toen in dat stadje overnacht waar wij in de auto zijn gestapt. Dat luchte wel op, we waren dus niet de enige debielen. Echt dit idee om van Toronto naar de watervallen te fietsen staat zeker in mijn top 3 van meest achterlijke ideen ooit! En geloof mij maar ik heb al flink wat achterlijke ideen gehad! Desallniettemin, we waren er en we hebben lol gehad dus zo beroerd stonden de zaken er ook niet voor! Rustig de stad ingelopen en de Maid of the Mist tour gedaan. De meeste foto's hiervan zijn echter niet gelukt, het was te mistig..
Om half 1 moesten we die ellendige fiets weer op, we moesten naar het bus/trein station. Hier waren we om 1 uur en om half 2 zou de bus vertrekken, dan konden we om 10 over 3 op de trein overstappen. Bus natuurlijk een half uur te laat. Daarna moesten we overstappen naar de expresslijn, deze zou dan wellicht de trein nog wel halen. Dus de fiets, waarvoor ze rekken op de voorkant van de bus hebben, moest er weer afgesleept worden en op de volgende bus gezet worden. Die bus was alsnog te laat alleen de trein stond op ons te wachten. Dus als een gek iedereen die bus uit. Wij stonden natuurlijk weer met die fietsen te klooien, moesten we ook nog trap af en weer op. Fijn zo'n stevige zware fietsen. Als laatste schoten we dan ook de trein in. Hoppakee we hadden het gehaald! Rond 4 uur/half 5 in down town Toronto. Die vervloekte klote fiets weer op, zodat we die bij de verhuurshop konden afgooien. Kei fijn dat de wegen zo goed onderhouden zijn, elk hobbeltje was als een trap tegen de blauwe billen! Maar uiteindelijk konde we die ellendige pijnmachines inleveren en zat ons avontuur erop. Stephen onze labmanager had ons uitgenodigd voor een etentje. Dus die had ons weer opgepikt bij de verhuurshop. Heerlijk eten gehad en om half 10 weer veilig thuis gebracht. Toch nog maar een warm bad genomen, omdat ik anders bang was niks meer te kunnen en heerlijk geslapen daarna. Maandag een dagje vrij, vanwege koninginnedag. Hele boel was weg gewerkt, wat opgeruimt en wat werk gedaan. Nu nog 6 weken ploeteren en dan zit het erop en heb ik eindelijk vakantie! Vandaag een lange maar goede dag gehad (mede omdat de resultaten donderdag pas komen ;)). Nu weer bed tijd!
Liefs,
Anne