Nog 12 - 20 - 42 dagen!

Ik zit er om half 8 's avonds al helemaal klaar voor, de eerste kop groene thee al achter de kiezen zelfs. Ik kan me niet herinneren hoe lang dat wel niet geleden is! Oftwel goed nieuws dus :)!
Toch vervelend dat ik dit op een donderdag avond moet doen, want dan zit ik straks terug te kijken op dit avontuur en dan zie ik een lijst met verhaaltjes, wanneer deze gepost zijn en dergelijke. Braaf om de 7 en af en toe eens 14 dagen een verhaaltje, en dan zit er dit verhaal tussen, 9 dagen na mijn laatste verhaal. Tja dat kan ik serieus jammer vinden.. Plus het volgende verhaal zit dan ook weer een 'rare' tijdsperiode tussen. Maar goed ik heb nu tijd en inspiratie om weer een heel opstel te schrijven voor jullie, dus dan kan ik dat maar net zo goed doen!
Afgelopen donderdag was Susan vertrokken naar Vancouver, super leuk voor haar natuurlijk, voor mij een beetje saai! Ik heb dan ook niet heel veel anders gedaan dan gewerkt gewerkt en gewerkt. Zaterdag was een heerlijke dag en ik heb van 8 tot 6 in het lab gestaan. Ik wilde perse mijn laatste experimenten afronden alleen dat was echt te veel werk. Dus maar gewoon naar huis gegaan, gegeten en een film gekeken. Zondag was het ook lekker weer, lekker buiten zitten skypen. Toen was ik van plan wat werk te doen op de laptop alleen ben ik in slaap gevallen. Ook maar besloten om niet naar het werk te gaan, heeft toch geen zin als ik veelste moe ben want dan moet ik het de dag erna toch weer over doen. Maandag was Susan weer terug! 'S middags hadden we een officiele afscheidslunch voor Susan, mij en Maarten. Aangezien onze begeleiders vandaag (donderdag) zouden vertrekken naar een conferentie en direct daarna op vakantie zouden zijn. Maarten en ik zijn al klaar voordat hun weer terug zijn, vandaar. Dus met ongeveer 16 man naar Matahari, een restaurant met Maleise keuken. Super lekker gegeten, voor ons Susan mij en Maarten was het op kosten van de baas. Dat was wel netjes moet ik zeggen. Dinsdag mijn laatste -dacht ik- experimenten afgerond. Een presentatie gegeven tijdens onze lunch meeting met een ander lab. Dit ging goed! Ik was trots op mezelf en had alsnog genoeg data om te laten zien en het was toch een geheel geworden. Mijn begeleidster vond ook dat ik het goed gedaan had, alleen de volgende keer moet ik wat enthousiaster zijn en niet zo 'laid back'. Zo iets heet gewoon vermoeidheid in mijn woordenboek, maar goed braaf geknikt en mijn mond dicht gehouden. Ja ja ik begin het toch te leren! Daarna evaluatie gesprek gehad, ook dit ging goed! Ze was heel tevreden, zag aan de resultaten dat ik nauwkeurig werkte en dat ik ook veel data had verkregen in een korte tijdsperiode. Ik kwam gestructureerd en geordend over -oke hier ontsnapte er een verbaasd 'pffj' geluid uit mijn mond. Er kwam ook meteen een reactie terug: 'je komt zo in ieder geval over'. Verder kon ze niks negatiefs bedenken, behalve dat ik iets had moeten opzoeken omdat me iets al een keer eerder gevraagd was en ik nu het antwoord nog niet wist. Nja daar kan ik denk ik wel mee leven. Verder mocht ik mijn zegje ook doen. Dat ook gedaan en verder interesseert het me ook echt geen reet wat hier mee gedaan wordt. ik moet nog 12 dagen en dan ben ik ervan af. Dat is mometenteel alleen nog wat telt voor mij.
Gister een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk dagje Wonderland gehad. Susan dur laatste dag in Canada en ik vond het niks als ze die in het lab door moest brengen. Dus we hadden kaartjes online besteld, de tram-metro-bus-route uitgezocht en hoppekaa we waren er klaar voor. Om kwart voor 9 zouden we elkaar op ons vaste punt treffen. Hop in de tram, deze zat natuurlijk stamp vol -ochtend spits. Na 10 minuten zaten we als 2 ongeduldige zieltjes al met onze voetjes te trappelen. Hop uit die tram en maar gaan lopen, dat schoot tenminste op. In de metro op naar het noorden. Even een kleine vergissing, we dachten dat we in de verkeerde metro zaten. Gelukkig zat er een meneer met een I-pad achtig ding. Dus die had even dubbel gechecked voor ons en we zaten goed. Hop bij het JUISTE station eruit kaartjes gehaald voor de -wonderland- go bus. Hier kwam de eerste 'slap in the face'. Er stond 'Adults' op. Meestal kom ik nog wel met een studenten kaartje of onder 25 kaartje maar dit was gewoon Adults. Tja dat deed even zeer, plus er stonden een stel van die jong te wachten -rond 13 jaar schat ik; mijn lievelings leeftijd!- die ook naar wonderland gingen. Het duurde nog 20 minuten voordat de bus kwam dus maar snel even een muffin gehaald. Lekker zo'n plek-cakje voordat we in attracties gaan.. Eenmaal bij Wonderland aangekomen, goot het eruit. Nog zo'n plezant feitje van dit land, het is officeel zomer. Het is ook warm hier, maar de werkelijke temperatuur doet er nog niet toe het ligt aan de luchtvochtigheid hoe warm het is. Oftewel is het lekker 25 C met een hoge luchtvochtigheid voelt het dan als 30C-je kent het wel, van dat lekkere plek weer! Genieten genieten genieten, plus hoge luchtvochtigheid betekend 1 á 2 onweersbuien per weer. Ach ja een van de zekerheden die je hier hebt! Enfin het kwam dus met bakken uit de hemel, ik had gelukkig een poncho bij me! Maar na een 10 minuten dikke druppels was het ook wel klaar. Het park in gejast, een plattegrondje mee gegrist en op naar de eeste attractie. Natuurlijk een achtbaan, heerlijk 's ochtends vroeg al! Het was een achtbaan waar je in hing met voetjs van de vloer. Ik natuurlijk grote bakkes -notie aan mezelf: nooit grote mond hebben als het om attracties gaat- kom daar gaan we in. Stonden waarschuwingsborde dat je je oorbellen uit moest doen. Ook hier natuurlijk lichtjes over gedacht; Ach het is Noord-Amerika hier wordt iedereen overal voor aangeklaagd dus ze zetten overal waarschuwingsborden neer zodat ze zeker niet aangeklaagd kunnen worden. Nou daar gingen we -2 helden als we zijn. Een kleine 20 tot 30 seconde later hadden we 2 loopings en 3 kurkentrekkers achter de rug-voor 11 uur 's ochtends. Mijn oren knal rood en pijnlijk omdat je hoofd gruwelijk op en neer schudde in dat ding, tja had misschien die oorbellen beter ook uit kunnen doen. Notie aan mezelf: Noord amerika is niet gelijk aan Amerika, waarschuwingsborden wel serieus nemen. Nou goed de volgende attractie was een mooi oranje-geel-rood blije gekleurde achtbaan. Met scheetige stoeltjes, tja dat konden we wel aan. Hop in de rij -gelukkig was het niet druk- dus vol enthousiasme in die scheetige karretjes. Ik dacht dat ik kapot ging.. Die klote attractie ging onder een helling van ongeveer 60 graden omhoog om vervolgens onder een helling van 90 naar beneden te gaan. Ik had serieus angst dat mijn lenzen uit mijn ogen vlogen, plus je ging zo hard dat je enigsinds zweefde in je stoeltje.. Dat was niet normaal, dat was echt niet normaal.. De eerste gedachte van: oh ik ben hier te oud voor-kwam toen ook opzetten. Al vlug erna de gedachte: Oh die muffin had ik ook echt niet moeten eten. Nou goed, naar de 3e attractie. Dit zag er ook pussy achtig uit het waren 3 kleine auto'tjes waar je in totaal met z'n 6en in kon. Ja dat konden we wel aan. Eej di meen je niet, gaat die achterlijke attractie een gebouw in, in het donker en besluit daar een keer of 6 rond te draaien.. Oh god dit zou nog een lange dag worden.. Toen we hieruit waren tegen Susan gezegd; Oke de komende 20 minuten kan ik geen attractie meer in. Mocht iemand het nog niet weten, ik wordt wagenziek. Tweede keer deze dag dat ik bij mezelf dacht: ik wordt hier te oud voor.. Even bij Starbucks een ontspannende kop groene thee gedronken en gelukkig na 20 minuten was de maag weer rustig. Tja er moest natuurlijk ook gelunched worden. Drie keer raden wat er is zo'n park allemaal te krijgen is, juist alleen maar dingen die gefrituurd zijn. Susan wilde graag een Panzaroti, dus die maar een gehaald. Geen idee wat het was, maar het bleek een dubbelgevouwen gefrituurde pizaa te zijn. Het klinkt ongeveer zo goed als het ook smaakte. Jaa vettig eten is goed voor de gestreste maag, dat neemt al de zuren weg-toch? Of was het nou juist helemaal niet goed..
Nou goed, Weer verder het park door gestruind, op naar water attacties. Ze hadden een bootritje, wat eigenlijklijk alleen een helling op en weer af ging. Goed om toch nog aardig nat van te worden, plus je moest onder een bruggetje door waar een watergordijn vanaf kwam. Nja nu waren we toch nat konden we net zo goed ook in de andere waterattractie gaan, de Piranja van de Efteling. Hier blijf je redelijk droog in als je geluk hebt. Ja als je geluk hebt. Wij hadden geen geluk. We zaten natuurlijk met 4 van die snertjong in zo'n bootje, die alle vier droog bleven en toen net voordat we er waren kwam er natuurlijk een gruwelijke flats water over ons heen. Oke we waren nu klaar met de waterattracties. Onszelf geprobeerd te drogen met de handdrogers op de wc, natuurlijk tevergeefs als het water van je broek afdruipt. Ach we zouden in de attracties wel droog-waaien. Verschillende achtbanen gedaan, die gelukkig wat rustiger waren. Meteen enkele van het lijstje gescrapt, de achtbaan waar je op je buik in lag en dan loopings en kurkentrekkers door moet. Tja dat ging hem niet worden.. Plus degene waarin je rechtopstaand loopings en kurkentrekkers door ging, ook dat is niet aan mij besteed, en de laatste die eerst vooruit en daarna achteruit de baan over jast. Ook dat is helaas niet aan mij besteed. Susan heeft 'gelukkig' ook niet zo'n sterke maag en vond het niet erg dat ik daar niet in wilde. Ik zei wel dat zij daarin mocht als ze wilde, maar daar trok ze ook niet hard aan dus dan zal het wel goed zijn. Even een thee pauze genomen, dat moet op deze leeftijd voort. De maag weer tot rust laten komen. Nog enkele houte attracties gedaan, altijd skon. Niet over de kop maar lekker rammelen. De laatste attractie waar we in gingen was een beetje tegenvaller, die ging niet heel hard, maar wel 2 loopings en 2 kurkentrekkers. Toen wederom vastgesteld dat ik niet van loopings maar wel van kurkentrekkers misselijk wordt. Het liep inmiddels tegen 5-en natuurlijk nog steeds zeikends nat, bont en blauw, verkrampte spieren plus het nodige maagzuur. Het was tijd voor deze oudjes om er een eind aan te breien. We waren overal waar we in wilde (lees: durfde) ingeweest we hebben zo;n best gelachen, het was mooi geweest! Susan kon het natuurlijk niet laten en zei: Ooh we hebben niet eens hoeven te overgeven'. Kwam ik met mn grote bakkes: 'we zijn nog niet thuis'. Natuurlijk de allerspannendse rit van allemaal nekte me, de busrit naar het metro station. Na 10 minuten zei ik tegen susan. Ik moet nu een plastic tas hebben óf ik moet NU die bus uit. Dus Susan naar de buschauffeur, daar hingen plastic tassen en zodra ik die in mijn hand had kon ik nogeens genieten van die heerlijke Panzaroti. De derde keer die dag: ik word hier echt te oud voor. Bij het metro station ook nog maar eventjes gewacht voordat we echt de metro ingingen. Na 10 minuten op een koud metalen stoeltje ging het wel weer wat. De metro in, op naar downtown toronto. Susan wilde graag naar een vegetarisch restaurant waar we al vaker waren geweest. Soepje naar binnen gewerkt en een halve wrap en meer kon de buik niet aan.. Door naar Susan dur huis om nog wat spulletjes op te halen, alles wat ze niet meenam naar huis mocht ik hebben.. Plus de puzzelrol van Jane terug gebracht. Eenmaal thuis een bad genomen om die spieren los te maken en daarna linea recta naar bed!
Vanochtend om 8 uur bij Susan op de stoep om haar te helpen al haar koffers en zooi naar het werk te krijgen. Hop weer in die ellendige tram, na 5 minuten alweer misselijk, gelukkig wel vol kunnen houden. De zooi op het werk neer gegooid. Toen moesten we allebei een presentatie geven voor de mensen in Maastricht. Alleen dit moest via Skype dus dat werkte natuurlijk weer voor geen meter. Je hoorde jezelf de hele tijd praten plus je hoorde de andere niet. Maar goed ook dit overleefd. Toen voor Sushi-lunch dat wilde Susan graag en om kwart over 3 s middags echt afscheid genomen. Tja ik ga die dolle prei zeker missen hier, en ben heel blij dat ik haar heb leren kennen. Maar goed die zie ik in Maastricht en Berlijn wel weer!

Tjah dat was het wel weer voor mijn weekupdate. Dan nog even iets helemaal anders wat ik nog niet gemeld had. Wij hebbend sinds inmiddels 3 weken al volgens mij, summer school students. Dit is eigenlijk ook een stage ervaring alleen dan gedurende de zomerperiode. We hebben er 2, Melanie Kalbfleisch (al snel genoeg werd het eerste: moooeeee geluid gemaakt) en Paul. Paul is de stereotyp nerd, lange slungel, bril met jampot glazen en sociaal-ongemakkelijk. Melanie daarin tegen is voor mij de standaard harvard student met als favoriete uispraak: OH-MY-GOSH en I'M SOOOOO EXCITED. Meestal duurt het voor mij niet erg lang voordat ik erachter ben of ik het wel of niet goed met iemand kan vinden, maar dit was al wel heel snel duidelijk. Op haar tweede dag kwam ze aanzetten -serieus dit lieg ik niet- in een kaki 7/8 broek met beige MK-ballarina's eronder. Hieropaan had ze een roze vestje -met van die kleine knoopjes en franjes- natuurlijk tot haar oorlellen dichtgeknoopt en een korte parelketting. Ze is net als ik -21. Dit was een momentje voor mij waarop ik dach: "Misschien wordt het tijd om volwasse te worden" Ik stond er in mijn Allstars met mijn gekleurde enkelsokjes, kortje broek met 10 zakken en betty Boob t-shirt natuurlijk een beetje onvolwasse bij. Natuurlijk was niet Paul, maar Melanie degene die mijn project zou overnemen. Paul werkt aan Susan haar project. Paul nog nooit in het labgewerkt neemt Susan haar 8 cellijnen over en moet hier weet ik veel wat allemaal niet mee doen. Ik zit dus opgescheept met overenthousiaste Marie Poppins, maar goed ik wist wel dat enthousiasme slijt ik er binnen de maand vanaf. Het duurde welgeteld 1.5 week. Hihih ik ben zo ongeveer klaar met mijn labwerk -ik moet enkele dingen herhalen die ik vind dat ik niet nauwkeurig genoeg gedaan heb- en door mijn 2 maanden vertraging mag Melanie nu een Clonogenic assay doen. Daarvoor moet je ongeveer 100-200 zelfs in het extreme geval 300 6 cm doorsnede rondjes gebruiken en hierin cellen groeien. Deze moet je allemaal aparte gaan tellen plus overal eiwit en RNA samples van nemen.. Hihihi dan gniffel ik toch wel eventjes in mijn vuistje! Momenteel ben ik druk bezig grafieken te maken van al mijn data. Dat klinkt net zo interessant als het is. Daarna schrijven schrijven schrijven. Nog 12 dagen en dan moet ik mijn verslag inleveren. Nog 20 dagen en dan is Marije hier en gaan we gruwelijk hard feesten en nog 42 dagen en dan mag ook ik naar huis :). Dit was het weer, het is zoals beloofd een heel verhaal geworden en aangezien ik vrees dat de komende 12 dagen behoorlijk saai gaan worden denk ik dat ik pas als ik klaar ben weer een update geef! Dan weten jullie dat vast, altijd fijn om vooraf te weten waar je aan toe bent hé ;).
Liefs,
Anne
p.s. hier nog wat willekeurige foto's! Zoek de wasbeer!